Απόσπασμα   Προσπάθησε μ’ όση καρδιά σ’ απομένει, χάραξε τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακόμα μιαν Άνοιξη· δεν είναι μάταιο Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφευγε με δυο πληγωμένες παλάμες Ήμουνα εγώ που σου ’λεγα πάντα: φεύγοντας ήτανε πια πολύ...

Απόσπασμα   ...Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα...

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο σι, σι, σι. Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.   Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μού’ μαθε για τους ήχους. Κι όλη τη νύχτα ακούω και...

Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις. Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους. Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο. Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις. Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ...

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971)   Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο     Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός   Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα...

Απόσπασμα) Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα 'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι, Για...

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα -- χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.   Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία Κι εγώ σκυφτός...

Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα την έχουν μέσα τους.   Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων, χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·   ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε και διψασμένα εμείνατε ποτήρια, ματάκια μου που...

Έρωτα, αν θες να τάχουμε καλά, στο σπίτι μου να μην ματαπατήσεις. Ε, που στο λέω. Κι' ά θέλεις να μέ αφήσεις αναπαμένον, πάει πολύ καλά. Εγώ, μ' έκαψε η πρώτη κουμπαριά. Κι' αν εσύ τώρα δεν αποφασίσεις να πας στο διάλο και να μη γυρίσεις, θάρτομε καμμιά μέρα στα χοντρά. Για δαύτο να μέ...

ΕΡΩΤΑΣ 'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου...

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια. Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές. Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά. Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος. Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά. Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια. Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί. Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι...

    Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ενα μόνο ξέρω. Πως έχασα τη γη.   Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες. Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.     Ήρθε. Κι έφυγε τρομαγμένη η...

Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία. Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο! Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες, στα περασμένα χρόνια Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια Δεν τραγουδώ παρα γιατί μ' αγάπησες   Μονο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνυχτο κι' έχω ένα ρίγος...

Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες. Και στων ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα τα δάκριά μου στεγνωμένα ταύρες. Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο κ' έχεις μεσ' στων ματιών μου το ξαστέρωμα τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο. Με...

Γυμνὸ σῶμα   Εἶπε: ψηφίζω τὸ γαλάζιο. Ἐγὼ τὸ κόκκινο. Κι ἐγώ.   Τὸ σῶμα σου ὡραῖο Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο. Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.   Διαστολὴ τῆς νύχτας. Διαστολὴ τοῦ σώματος. Συστολὴ τῆς ψυχῆς.   Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω.   Ἕνα...

 Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα όπου τα μάτια σου δεν μιλούν     Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω Λίγη δροσιά μιλούν κ' εγώ χορεύω Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου Ο άνεμος φυσά που μας ακούει...

Απ' το πρωί κοιτάζω προς τ' απάνω ένα πουλί καλύτερο απ' το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι κάτι θα φυτρώσει απ' αυτή τη χαρά ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς ή ένα αγνό νέο...

Φυγή Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας. Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς...

Εἶπες ἐδῶ καὶ χρόνια: «Κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός». Καὶ τώρα ἀκόμη σὰν ἀκουμπᾷς στὶς φαρδιὲς ὠμοπλάτες τοῦ ὕπνου ἀκόμη κι ὅταν σὲ ποντίζουν στὸ ναρκωμένο στῆθος τοῦ πελάγου ψάχνεις γωνιὲς ὅπου τὸ μαῦρο ἔχει τριφτεῖ καὶ δὲν ἀντέχει ἀναζητᾷς ψηλαφητὰ τὴ λόγχη τὴν ὁρισμένη νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά...

Έρωτα που ‘σαι ακαταμάχητος Έρωτα που τα πλούτη εξανεμίζεις που ξενυχτάς στα απαλά μάγουλα της κοπέλας, που βρίσκεσαι ακόμα και στα πέλαγα ή και στις κατοικίες των ξωμάχων. Να σ’ αποφύγει εσένα δεν μπορεί Ούτε θνητός ούτε αθάνατος Κι αυτόν που τον κατέχεις τον τρελαίνεις.   Εσύ και των δικαίων...